Hamna Shida

Back again, alweer bezig aan de derde week van ons coschap!

Bijna 3 weken geleden alweer maakten wij de eerste ferryride van Mwanza naar Kamanga, bepakt met backpacks, rugzak en een grote dosis nieuwsgierigheid! De overtocht verliep verrassend soepel en aan de overkant stond taxichauf Okko ons op te wachten, fijn.
Vanaf Kamanga reden we een klein uurtje over een zandweg (inclusief 100 kuilen per 500 meter) naar Sengerema. De auto's rijden hier in principe links, maar als het beter uit komt ook even rechts, en zo nu en staat er wat vee midden op de weg. Het verraste me dat er hier, buiten de verwachte brommers, ook heel veel fietsen zijn! We passeerden meerdere mini dorpjes met kleine hutjes, toch wel een hele verschil met het meer ontwikkelde Mwanza. Heelhuids kwamen we 'aan' in Sengerema, eigenlijk 1 lange geasfalteerde weg met heel veel kraampjes en standjes erlangs. De grond is roodbruin zand met nog redelijk wat bomen.  En daar was het dan: het ziekenhuis! Gek op dan eindelijk de plek te zien waar je 3 maanden zal werken een al zo lang naar uitgekeken hebt. Ons huis staat op het terrein van het ziekenhuis achter een hek, waar nog meer huisjes van artsen Etc staan. Een beetje een tropisch mini centerparcs idee ;) Het huis is ruim en heeft 6 slaapplekken (er zijn nu ook 3 Coassistenten uit Amsterdam). We hebben meestal elektriciteit en redelijk vaak stromend  (koud) water, ach ja, Africa style. Er is een heerlijke veranda waar we kunnen zitten en eten en je hoort altijd wel vogels of andere dieren, of soms het kerkgezang  (Sengerema designated district hospital is een katholiek ziekenhuis). We hebben 2 mama's  (Elisabeth & Martha) die door de weeks voor ons koken en de was doen. Ja ja, er wordt zeker goed voor ons gezorgd.

Maandag 5 september zijn we gestart met ons coschap,  Martine en ik samen op de kinderafdeling! Veel nieuwe indrukken, weinig verpleegkundigen, dus je bent erg aangewezen  op je eigen Swahili-skills! Sengerema is een middelgroot ziekenhuis, heeft 300 bedden (waarvan 3/4 eigenlijk altijd wel bezet is), maar voorziet een gebied met 1000000 mensen. Er is qua afdelingen een male/female 1 (interne en neuro patiënten), male/female 2 (chirurgie), labour en maternity voor de bevallingen, en een kinderafdeling. Daarbij hebben ze nog een minor en major theatre (OK ; lees, 2 zalen waar ze natuurlijk het woord deurenbeleid niet kennen, de ramen open staan, en het tempo ultiem Afrikaans is), een eye clinic, een fysiotherapie, mama Safi  (wondverpleegkundige), een lepra/tb/hiv kliniek, een spoed en een polikliniek.
Er zijn redelijk wat artsen, niet allemaal even lang geschoold en niet altijd te vinden als je ze nodig hebt. Het ziekenhuis wordt gerund door Sr. dokter Marie-Jose, een Nederlandse dame op respectabele eeftijd, eveneens non, die al tientallen jaren hier ervaring heeft. Ook is er een Nederlandse Tropenarts, Hilde, en zijn er nog twee Nederlandse arts assistenten. Het ziekenhuis is meer een geheel van door overkappingen aan elkaar gebonden blokken dan een echt gebouw, lekker open en overal staan pompen voor water en waslijnen voor kitenges  (de kleurige stoffen doeken die multifunctioneel zijn, en dan ook echt Multi als in .. geschikt om braaksel, urine, ontlasting, bloed of vruchtwater mee te poetsen).
De kinderafdeling is druk, met vooral veel jonge kinderen die samen met hun moeder vaak in 1 bedje liggen. Iedereen heeft een papieren filie  (file en plak er een i achter in uitspraak, dat doen ze hier met heel veel woorden) waarvan je hopelijk wat woorden kan lezen. Met handen, voeten en een beetje school bank Swahili en veel goede wil kom je vaak wel ergens op uit, en tja.. het blijft coschap en het blijft patiënten onderzoeken, en dat kunnen we gelukkig wel, ongeacht de taal. De ziektebeelden die we vooral zien zijn malaria, dehydratie/ diarree, pneumonie, meningitis, sickle cell, en nu zien we ook it's meer kindjes van andere zalen met ondervoeding  (wat hier niet heel vaak voorkomt, behalve bij andere ziekten of slechte sociale situatie), en bandwonden en fracturen. Er zijn vaak wel 1 of 2 nursies op de afdeling, en zeker met uitgebreide relaxte begroetingen zijn die meestal wel bereid je te helpen of te vertalen.
De ochtend begint met ochtendgebed, daarna thuis ontbijten, dan morning rounds, rond 14u terug naar huis om warm te lunchen en daarna terug voor results  (die er soms niet, soms gedeeltelijk, of soms kwijt zijn. Er zijn vrij vaak aanvragen of medicijnen out of stock, wat vervelend is, en zeker ook omdat je er na 0.5-1 dag dan pas achter komt). Vaak is de dag rond 18u wel klaar, dan is iig het lab en de radiologie toch gesloten en is er ook nergens een arts of nurse nog te vinden. Het weer is prima dus daarna kunnen we nog lekker buiten zitten, beetje sporten, kletsen, studeren ed.

In de weekenden gaan we meestal terug naar Mwanza, en afgelopen weekend hebben we hier een feest gegeven in ons huis. Heel erg leuk en geslaagd met zelfgemaakte hapjes en Afrikaanse dans en muziek.
De vele indrukken beginnen wel een plekje te krijgen, en het is vooral heel erg gaaf om dit grote avontuur mee te maken. Ik heb nu al heel veel geleerd, niet alleen door coschap, maar door de totale ervaring, en ben excited to see wat er nog allemaal gaat komen!

En, een goede om te onthouden is wat ze hier zeggen: hamna Shida! Geen problemen.
Wat vandaag niet kan, labda kesho.

Baada ya!